In het afgelopen half jaar heb ik zo veel kennis opgedaan en locaties mogen bezoeken, waar ik zelf niet aan gedacht zou hebben. Zoals het bezoeken van een begraafplaats Ysselsteyn, maar ook de Grebbeberg, Bergen-Belsen, Ravensbrück en Wewelsburg. En naar gastsprekers vanuit allerlei oogpunten heb mogen luisteren. De Tweede Wereldoorlog wordt nu vooral op de basisschool, en zoals ik het heb geleerd, als een kwade Duitsland dat onkosten moet betalen voor zaken uit de WOI, wat uitbreidt naar de haat naar Joden. Nu zie ik in dat het zoveel meer is dan dat. Ik wist al dat het voorhouden van zoveel mogelijke feitenkennis niet tot het verhoopte resultaat leidt. Kennis vergaren zonder dat het ergens toe dient, niet functioneert in een bepaald verband en dat slechts een of twee keer wordt aangehoord, zal snel nu eenmaal snel vergeten worden. Hetgeen wat ik voor de minor heb ‘geleerd,’ gezien en gelezen is ontzettend vervormd door de machtige media, die vooral nu veel macht hebben door de uitbreiding van de mediakanalen. Ik snap dan ook het naamkopje ‘sociaal media’ beter, aangezien de media een ongelooflijke makkelijke manier is om hele groepen een bepaald beeld te geven, waarvan zij iedereen willen overtuigen. Ik zie in dat Adolf Hitler zonder Duitsland niet had bereikt wat hij destijds had bereikt, maar ook dat het Duitse volk niet datgeen had bereikt zonder Adolf Hitler. Ik zie in dat de WOII eigenlijk geen WOII is geweest, omdat de oorlogen vooral binnen Europa werd gevoerd en tussen Japan en Amerika. Maar ook dat bijvoorbeeld Nederland heel lang geprobeerd heeft neutraal te blijven en dit uiteindelijk toch resulteerden in vijf jaar bezetting i.p.v. vijf jaar lang oorlog. Dit maakt de gebeurtenissen niet minder erg, maar wordt wel onnodig meer overdreven weggezet, naar mijn idee. Ik heb een beeld gekregen in het ontstaan van de WOII en de holocaust, door het vormen van de sociale processen. Maar ook dat deze sociale processen, waarin je als individu wellicht iets niet zou doen, door o.a. groepsdruk wel zou doen en later ook in gaat geloven als je het eenmaal hebt ervaren. Sterker nog dit heb ik zelf ook bewust ervaren tijdens de reis naar Duitsland, waarin ik mij prima kon aanpassen aan de studiegenoten van jongere leeftijd. Natuurlijk zijn dit soort momenten bij iedereen vaker voorgekomen, maar op dat moment was ik ervan bewust. Hetgeen dat mij blij is gebleven tijdens de minor WOII, is dat een mens over het algemeen enorm egoïstisch is. Als het jezelf of naasten niet schaadt, kijken we weg. Oftewel de rol van de omstander… De minor heeft mij zoveel kanten laten zien, zoals ik had gehoopt voordat ik de minor startte. Een completer beeld van slachtoffers, omstanders, daders, maar ook de nabestaanden die er hedendaags nog een trauma aan hebben overgehouden, omdat zij zijn opgegroeid met een persoon dat deze verschrikkelijke tijd op een bepaalde manier heeft doorgemaakt en vaak onbedoeld in de opvoeding of omgang met anderen op verschillende manieren heeft overgebracht. De minor heeft mijn verwachtingen aan mijn leervragen voldoen. Het historisch denken en redeneren, wat bij mij hoog op mijn lijstje stond is met de excursies, bijeenkomsten, gastsprekers zeker behaald voor nu. De volgende stap die ik graag wil zetten is hetzelfde kunnen overbrengen aan mijn leerlingen op hen niveau. Dit gaat een uitdaging worden als het gaat om financiën, leeftijd, maar vooral de visie die de school heeft op het moment. Mijn medestudent en ik hebben eerder al een les gegeven die het historisch redeneren en denken aan het werk zou zetten door onderzoekend te leren. Hierin was de directie van de school erg over te spreken, maar dit heeft nog niet geresulteerd in hetgeen dat ik (en mijn medestudent/collega) graag zien voor de toekomst. Als ik voor mijzelf spreek, ga ik mijzelf als professional hier dan ook hard voor maken. Ik wil hiervoor onderzoek doen om de huidige methodeen aanpak kritisch te bekijken en mijn (nog vormende) visie te onderzoeken en wetenschappelijk te onderbouwen. Ik ga mij verdiepen in hoe ik het vak geschiedenis zo kan inzetten dat mijn leerlingen kunnen leren. Niet kennis opdoen op het kortetermijngeheugen, maar levenslang.Daarnaast was ik geïnteresseerd in psychologie, maar na deze minor des te meer, wat mij uitdaagt om mij ook hier meer in te verdiepen. Na een carrière switch van pedagogisch medewerker binnen een woonvoorziening met jongeren met een licht verstandelijke beperking en psychiatrische problematieken tot leerkracht op een basisschool, sluit ik een vervolgstudie in de psychologie zeker niet uit!
M B